De vrijdag dat wij in het vliegtuig zaten is Julliette, onze vaste medewerkster, opgenomen in het ziekenhuis. Ze had een grote cyste in haar buik. Ze had erg veel pijn en moest de volgende dag geopereerd worden. Rhina was bij haar in het ziekenhuis. Het is namelijk zo dat je alleen een bed met een matras toegewezen krijgt. De lakens, het dekbed en een kussen moet je zelf meenemen. Ook moet er altijd iemand bij je zijn om te zorgen voor je eten, je te wassen en te helpen. De verpleging houdt zich alleen bezig met de medische zaken. Daardoor moest Rhina dus alle dagen+nachten bij Julliette in het ziekenhuis blijven. Gelukkig is de operatie goed verlopen en mocht Julliette dinsdags weer naar huis. Nu moet ze de komende weken rustig aan doen om aan te sterken na deze buikoperatie.

Ik was natuurlijk erg benieuwd naar de kinderen. Hoeveel zouden ze zijn gegroeid?? Nou, ik kan u vertellen dat het allemaal erg goed gaat! De eerste 2 dagen was het weekend en hoefden de kinderen niet naar school. Dat was een erg gezellig welkom; lekker met z’n allen thuis!
Op maandagmorgen moesten ze wel weer naar school en gingen ze op tijd uit bed om zich te wassen en de schooluniformen aan te trekken. Na het ontbijt, rond 8 uur, komt het schoolbusje en dan vertrekken ze naar school. Pas rond 16.30uur komen de kinderen weer terug. Aaron en Paul maken halve dagen, zij worden om 13.00uur weer teruggebracht. Zij zijn nog te jong om zo’n lange dag naar school te gaan. In Oeganda gaan de kinderen namelijk al vanaf 3 jaar naar school, maar dat houden Aaron en Paul nog niet vol.
Overdag is het dus erg rustig. Alleen de kleinsten zijn dan thuis. Dat zijn Angel, Lisa, Mary en Eric. Zij spelen de hele dag lekker buiten en gaan na de lunch nog even plat voor een middagslaapje. Eric slaapt natuurlijk nog wat meer, omdat hij nog maar zo’n 9 maand is. Tijdens mijn vorige bezoek begon Angel net wat stapjes te zetten en was Lisa nog bijna een baby. Nu rennen beide meiden door het gras en spelen volop… Geweldig om de groei te zien!

Mary en Eric waren er vorig jaar nog niet. Geweldig om ook deze 2 wondertjes te mogen ontmoeten. Mary is een bijzonder meisje wat erg achter loopt qua ontwikkeling. Ze is bijna anderhalf jaar, maar wil nog weinig weten van ‘lopen’.
Eric daarentegen is erg actief. Hij is in januari bij ons gekomen, nadat zijn moeder door een tragisch ongeval om het leven is gekomen. Er is nooit familie op komen dagen, maar gelukkig heeft Eric zijn plek helemaal gevonden bij ons. Het is een erg vrolijk mannetje die het erg goed doet. Hij is actief, maakt volop geluidjes en weet goed wat hij wil.

Dan de bouw van het huis. Vergeleken met vorig jaar is ook dat een wereld van verschil. De bouw nadert zijn einde en nu moeten alleen de ‘puntjes nog op de i’ worden geplaatst. Dan is het grote huis eindelijk af en kunnen ze verhuizen. Deze week hebben we de gordijnen opgehangen in de slaapkamers en de woonkamer. Deze waren al door Julliette gemaakt in de tijd dat Gini in Nederland was. Er wordt nog hard gewerkt aan de aanleg van de tuin en de bouw van het keuken/was blok. De tuin wordt voornamelijk voorzien van gras. Het is alleen niet mogelijk om graszaad te zaaien in Oeganda. Dat waait weer weg of spoelt weg door de flinke regenbuien. Dan verandert de grond namelijk in een soort van modderstroom en daar kan het jonge gras niet tegenop. Hetzelfde gold voor 8 kuikentjes die er begin van de week nog waren. Ook zij waren niet opgewassen tegen de natuur en waren na zo’n enorme regenbui verdwenen.
Het gras wordt nu in kleine polletjes geplant. Een van de werknemers is hier hele dagen druk mee. Er worden grote plaggen gras opgehaald en deze man plukt er allemaal kleine polletjes vanaf. Deze polletjes plaatst hij dan in een rij in de grond. Dit is een ander soort gras dat wel overeind blijft tijdens een flinke regenbui, maar wat een werk om alles te planten in de brandende zon….
Ook moet er ivm de veiligheid nog wat hekwerk geplaatst worden rondom de veranda.
Nog een aantal kleine dingetjes, maar het zal niet lang meer duren voordat ze hun intrek kunnen nemen in het ‘grote’ huis. Spannend!

In de weken dat Gini in Nederland was heeft ze een oproep gedaan voor skeelers. De kinderen in Oeganda wilden dolgraag skeelers uitproberen. Nu is dit in Oeganda qua grond niet mogelijk. Het is erg heuvelachtig en bijna alle ondergrond is zand. In het grote huis is wel voldoende ruimte, dus daar mochten ze het uitproberen. Het begon met een demonstratie van ‘mama Gini’. Gini liet even zien hoe goed ze dit nog onder de knie had, waardoor de kinderen waarschijnlijk dachten dit even na te doen. Dat viel alleen flink tegen. Ze werden allemaal in tweetallen verdeeld en moesten hun maatje helpen. Na verloop van tijd moesten ze wisselen. Ze vonden het helemaal geweldig en hebben het ontzettend naar hun zin gehad. Sommige kinderen kregen het zelfs al een beetje onder de knie. Met nog een paar keer oefenen komen ze er wel!
Nogmaals ontzettend bedankt voor de gesponsorde skeelers!!!

Ook hebben we deze week nog 2 verjaardagen gevierd. Dinsdags was Lisa jarig en op zaterdag Chris. We hebben uitgebreid voor de kinderen gezongen op hun verjaardag en daarna mochten ze zelf de cake aansnijden en uitdelen. Erg leuk om te zien hoe trots ze dan zijn op ‘hun’ dag!! Ze krijgen een cadeautje en pakken deze vol spanning uit. Het was erg mooi om de kinderen te zien stralen op hun verjaardag.

Het waren 10 fantastische dagen en helaas komt dan een afscheid weer om de hoek kijken. Het idee dat je ze dan voor lange tijd weer moet missen valt zwaar, maar dat hoort er helaas bij. Jammer genoeg ligt Oeganda niet om de hoek, anders zou ik elk weekend op bezoek komen!
Je gaat je simpelweg hechten aan de kinderen daar en voor mij in het bijzonder aan Lisa. Vorig jaar tijdens mijn bezoek kregen we een ‘klik’ samen en ook dit jaar kwam ze iedere ochtend rennend naar me toe… Je probeert enigszins afstand te houden, aangezien je weet dat je er maar voor korte tijd bent. Toch bleek dit achteraf niet te zijn gelukt… Lisa heeft nog 2 dagen naar me lopen zoeken, terwijl ik alweer in Nederland was. Ze riep en zocht overal…. Ze wilde niets en was verdrietig… Heel zielig. De reden dat ik dit vertel?
We krijgen namelijk soms aanvragen voor vrijwilligerswerk en dan is het erg lastig om ‘nee’ te zeggen. We willen namelijk niet ondankbaar overkomen, maar bovenstaand verhaal is een reden waarom we dit dus niet doen. Als vrijwilliger hecht je je snel aan een kind, datzelfde geldt andersom voor de kinderen. Het zou niet goed zijn als een kind steeds een band met iemand opbouwt en daarna weer afscheid moet nemen. Ze hebben vaak al genoeg meegemaakt. Hopelijk begrijpen jullie nu waarom we dus ‘nee’ zeggen tegen de meeste aanvragen.

Ik ben erg trots op onze harde werkers in Oeganda; Gini, Julliette, Rhina, Ritah, Richard en Lilian (onze nieuwe kokkin). Ze doen ongelooflijk goed werk en zetten zich 24/7 in voor de kinderen van ‘the Home of Hope and Dreams’…..
Met een opgefriste blik zal ik mij het komende jaar weer in gaan zetten als voorzitter van deze prachtige stichting. We hopen meer sponsoren binnen te halen, zodat we in het nieuwe huis nog meer kinderen op kunnen vangen… De ruimte is er al, nu het geld nog…

En volgend jaar…?? Dan hoop ik weer terug te komen!!

Groeten,
Tineke Bakker
Voorzitter stichting ‘Hope and Dreams, Uganda’.